Jeroen van Vliet piano

3 great reviews on concert solo & Moon Trio

Saturday januari 9 a solo and trio-concert took place at the Concertzaal in Tilburg; here are 3 reviews: jazznu.com  and:    jazzenzo.nl

And at draaiomjeoren this one:

 

Concert
Laat ontroeren maar aan Van Vliet over

Jeroen van Vliet – Solo & Moon Trio, zaterdag 9 januari 2016, Concertzaal Tilburg

Solo op het podium staan. Het is voor iedere muzikant de ultieme uitdaging. Iedereen heeft immers zijn focus volledig op jou en je moet van goeden huize komen om je publiek, met toch minimaal één set, te blijven boeien. Velen proberen het, maar het is slechts weinigen gegeven. Maar daar hoort Jeroen van Vliet wel bij, zo laat hij horen in zijn drie kwartier durende set in de goed gevulde Tilburgse concertzaal.

De pianist maakt het zichzelf niet bepaald gemakkelijk. Je begint anders niet met ‘Anthem’. De titel voorspelt het reeds. Een anthem wordt oorspronkelijk gezongen als onderdeel van de ochtend- en avonddiensten van de Anglicaanse Kerk, de zogehetenMorning Prayers en Evensong en heeft dus een ingetogen connotatie. En ja, het stuk van Van Vliet klinkt als een anthem: ingetogen, verstild, met ongeveer even veel stiltes als gespeelde noten. Maar wat speelt hij het prachtig. Geconcentreerd bouwt hij de spanning op en zet hij de toon voor wat een groots concert gaat worden. Op andere momenten is zijn spel vurig en weet hij met bijna romantische melodieën het publiek mee te voeren en te betoveren, zoals in ‘No Farewell’, waarin natuurlijk ook de weemoed een plek krijgt in het motief, terwijl een strakke linkerhand zorgt voor de blues. In ‘Mr. Bley’, een hommage aan de pas overleden Paul Bley, horen we tevens de invloed van Zuid-Afrikaanse jazz, zoals we die kennen van pianisten als Abdullah Ibrahim en Stevko Busch.

De tweede set van de avond is het podiumdebuut voor het nieuwe Moon Trio, met naast Van Vliet bassist Cord Heineking en slagwerker Mark Schilders. Van Vliet zelf over dit trio: “Ik wilde graag aan de slag met deze geweldige muzikanten. Ik heb sinds 2010 met veel plezier met Cord samengewerkt in Simin Tanders 4tet. Cord brengt een mooi expressief geluid, zowel op contrabas als basgitaar. Ik ontmoette Mark bij verschillende gelegenheden en was onder de indruk van zijn groove en sound. Hij zit vol zeer persoonlijke creatieve ideeën.”

Wat voor veel hedendaagse pianotrio’s geldt, geldt eveneens voor dit trio: de melodie staat centraal in de hechte, sterk ritmische stukken, waarbij de taken gelijkelijk zijn verdeeld over de drie musici en waarbij er vrijwel niet gesoleerd wordt. Het komt het geheel beslist ten goede en aan alles is te horen dat Van Vliet zijn beide kompanen door en door kent. Een opvallende rol speelt de elektronica en gelukkig biedt het hier ook toegevoegde waarde. In ‘Ozon’ gebruikt Van Vliet het om een mysterieuze sfeer te creëren en middels looping en het gebruik van echo hebben we ineens twee pianisten, maar echt vernieuwend werkt het in ‘Spider’. Je ziet hem gewoon zitten in zijn web, klaar om toe te happen. Schilders verklankt hét moment met een enorme slag op zijn drumstel, terwijl de elektronica hier zorgt voor het sinistere, duistere sfeertje. In combinatie met het nerveus aandoende pianospel van Van Vliet creëert dit alles een volmaakt moment. Net als in ‘Loose’ overigens. Traditioneler van opzet, maar met een grote intensiteit vertelt het trio hier het verhaal van een vriend van Van Vliet die het allemaal wat minder trof in het leven. Je hoeft het verhaal niet te kennen om te horen dat we over die geschiedenis niet lichtzinnig mogen denken.

Foto’s: Donata van de Ven